Anders kijken naar inzet interimmers. De backfill optie: eigen mensen op projecten, flex voor regulier werk.

Voor extra (tijdelijk) werk, niet zelden de leuke klussen, zet je externen in. Dat is vaak een reflex bij organisaties. Maar dat kan ook anders. Backfill is een methode die het Amerikaanse leger gebruikt, waarbij ze vaste mensen inzetten op tijdelijke ‘klussen’ en tijdelijke mensen inzetten op regulier werk.

Door invliegen van externen passeer je intern talent

Er is bij veel organisaties hard gesneden in het personeelsbestand. Er is weinig rek om nieuwe projecten te bemensen met het eigen personeel. Angst ook om te snel te veel vaste mensen aan te nemen. Terwijl (althans bij sommige organisaties) het werk wel weer voorzichtig aan toeneemt. De vraag naar zelfstandige professionals groeit in een aantal sectoren dan ook weer.

Omdat organisaties nu ‘lean and mean’ zijn, zeker rond staffuncties is er maar beperkte menskracht voor incidentele werkzaamheden, voor projecten. Medewerkers op de pay-roll, of we het nu over managers hebben of over professionals, zitten boordevol met de dagelijkse werkzaamheden, de going concern. Wanneer er projecten ‘bemenst’  moeten worden dan wordt er al snel gedacht aan het invliegen van  externen voor die projecten. Immers de interne mensen zijn toch te druk. Het is een reflex waarbij de ambities en mogelijkheden van het interne talent maar al te snel over het hoofd gezien wordt.

De ‘Backfill’-optie

Dat kan ook anders. In het Amerikaanse leger wordt in tijden van tekort aan personeel gewerkt met de ‘backfill’-optie. Wanneer er ergens een ‘klus’ gedaan moet worden terwijl er te kort is aan regulier personeel, dan worden ingewerkte, vaste troepen weggehaald bij het ‘standaard’ werk en ingezet voor die ‘klus’ (met excuus voor het gebruikte eufemisme). De plekken die deze troepen achterlaten worden vervolgens ingevuld door ‘externen’, of te wel reservisten.

Ik zie deze manier van werken eigenlijk zelden bij organisaties, terwijl dit volgens mij prima zou kunnen. Bemens die interne projecten met eigen mensen in plaats van externen, en laat de opengevallen plekken binnen het reguliere proces invullen door interim-professionals en andere flexkrachten.

Volgens mij heeft dat een paar voordelen:

• Die leuke projecten gaan nu eens niet naar de externen, maar naar vaste mensen (binding).
• Je bouwt meer kennis en expertise op met betrekking tot projectmatig werken en het specifieke onderwerp.
• De borging van de projectresultaten in de staande organisatie werkt zo beter.
• Niet uit te sluiten valt dat de interimmer ondertussen ook nog eens kritisch kijkt naar het ‘reguliere’ werk en met verbetervoorstellen komt…
• Een interim voor regulier werk zal in de regel goedkoper zijn dan voor project opdracht.

Voorwaarde is wel dat de kwaliteiten en ambities van het eigen talent goed in beeld is en dat lijnmanagers bereid zijn hun mensen tijdelijk af te staan aan projecten. Vaak een lastige, maar niet onoverkomelijke hobbel.