Waarachtige verhalen uit ondernemersland: Ik ben online dus ik besta.

U heeft er een nieuwe Twitter volger bij. Facebook heeft berichten voor u. Pietje Jansen ‘wants to connect with you on LinkedIn’. Een goed begin van de dag voor een internetentrepreneur. Mijn website is sinds kort online, in ieder geval in beperkte vorm. Geweldig, nu hoef ik alleen nog maar de hele dag vanuit mijn luie stoel te Facebooken, LinkedInen en Twitteren (waarvan alleen het laatste een officieel werkwoord is).

Fout.

Natuurlijk is het hartstikke leuk als je meer dan 500 LinkedIn contacten, 600 likes en wel 1884 Twitter volgers hebt (getallen die ik voorlopig nog lang niet bereik), maar daarmee ben je nog geen ondernemer, wel een social media junkie. Het één hoeft het ander niet uit te sluiten, integendeel, maar om ondernemer te zijn blijf je afhankelijke van echte mensen met echte problemen. Proef op de som: stel je zelf de vraag hoeveel twitter contacten zou je bereid zijn in te leveren voor één echte klant?

Waar te beginnen in een land waar deuren doorgaans gesloten zijn?

‘Ga er deze zomer op uit!’, zei ik dus tegen mezelf en dan niet naar allerlei netwerk bijeenkomsten met andere ondernemers, maar op zoek naar mijn doelgroep: ouders. Nu heb ik culturele antropologie gestudeerd en daar leren ze je je onder te dompelen in een andere cultuur, te observeren en te noteren wat je hoort en ervaart. Het is eenvoudig je ‘comfort zone’ te verlaten als tijdsverschil en een continue stroom van diarree je er aan herinneren dat je ver van huis bent. Ook kom je in den vreemde redelijk makkelijk in contact met andere mensen, simpelweg omdat ze jou ook observeren en omdat het warm is en iedereen een beetje op de stoep draalt.

In Nederland is het een ander verhaal. Je kunt toch niet zomaar ergens aanbellen? Dat kan wel, maar het is weggelegd voor de meest brutalen onder ons. Of mensen die in groepsverband opereren zoals bij ‘lean start-up weekends’ het geval is. Daar zegt iemand tegen je ‘Ok, jullie gaan nu naar buiten en je eerste klant zoeken.’ Vervolgens doet men dat gewoon. Gezagsgetrouwheid + groepsdruk + prestatiedrang = minder sociale inhibitie = geheid succes. Simpele formule die je per weekend 350 Euro kost. Je kunt ook het boek lezen. Óf jezelf een schop onder de kont geven. Het laatste is bij verre de meest tijdefficiënte optie.

Een beetje hulp

Een beetje hulp daarentegen is wel prettig. Ik heb het geluk dat ik tegen een enthousiaste ouder en mede-ondernemer aanloop. “Wat een leuk idee, zo iets zouden we bij ons in de buurt ook kunnen gebruiken.” Het kwartje valt. “Maar dat kan, natuurlijk, waarom ook niet.” Zo gezegd, zo gedaan. Samen met een andere ouder organiseert ze een informatie avond in hun buurt: Haarlem Noord. Naast hen hebben zeven ouders zich aangemeld. Ik stap met vier flip-over vellen en drie pakken koekjes naar binnen (je hebt bij een eerste bijeenkomst weinig onder controle, maar voldoende koekjes is wel het minste waarvoor je zorg kunt dragen).

Vooraf heb ik een korte enquête afgenomen als test voor mijn verdere marktonderzoek. “Onbetaalde opvang door familie en vrienden bestaat voornamelijk uit opa en oma en uit vrienden uit de buurt. 100% van de respondenten is bereid af en toe even voor iemand in de buurt op te passen, als zij ook bereid zijn dat voor hen te doen… tenminste als deze resultaten representatief zouden zijn, want met vijf mensen kun je nog niet zo heel veel concluderen” Terwijl ik de resultaten deel wordt instemmend geknikt.

Daarna komt het gesprek als vanzelf los. “Soms zit je thuis en dan heb je niet eens wat te doen, want de kleine slaapt. Dan denk je, ik zou best even een uurtje willen joggen.” “Op andere dagen heb je het weer zo druk dat je alles in een middag moet proppen,” valt iemand in. “Zo komt mijn moeder volgende week op bezoek, dan kan ik eindelijk even naar de tandarts en de dokter. Mijn familie en vrienden wonen allemaal ver weg. Ik sta al op de zwarte lijst van de crèche, want als ik in de file sta kan ik soms helemaal niemand bereiken die me uit de brand helpt.” “Als onze zoon wat ouder is lijkt het me leuk om op mijn mama dag met iemand af te spreken, zodat de kinderen samen kunnen spelen.” “Die BSO is behoorlijk duur. Voor dat ene uurtje zou ik best samen met wat andere ouders een paar kinderen op willen vangen.” Ik noteer druk.

De echte wereld is niet eng!

Tijdens de koffie en thee worden al direct contacten gemaakt, vakantieverhalen uitgewisseld en gelachen. Dit is precies wat ik hoop te bereiken met kidsbijdeburen. Een ouder heeft zijn zoontje van bijna één meegenomen. Het kereltje zit al twee uur braaf te lachen maar nu heeft hij er genoeg van. Ze gaan alvast naar huis, ‘tot binnenkort dan maar, sluit zijn papa af.’ Over drie weken is de eerste test versie van de website af en een aantal suggesties kunnen we direct al integreren in het ontwerp. Daarna worden deze ouders uitgenodigd hem in gebruik te nemen en anderen in hun buurt te betrekken. In september is er een straat feest, dus dat is een mooi pr moment.

Kinderlijk gelukkig loop ik weer naar de trein. Ik heb vandaag negen ouders gesproken, maar wel negen ouders met echte problemen en het ziet er naar uit dat mijn oplossing hen bevalt. Ik geniet ook van het zoete zwoele zomerweer, nog iets wat je achter je computer mist.

Naast ondernemer ook ouder? Kijk wat www.kidsbijdeburen.nl voor jou kan betekenen en schrijf je alvast in! Of doneer 3 minuten van je tijd aan mijn marktonderzoek: http://www.surveymonkey.com/s/DJP7PP5

…En Like Facebook/kids.bijdeburen en volg+tweet @kidsbijdeburen