Annemarie Stel 19 juni 2013 10 reacties Print Waarom moet ìk voor niks werken terwijl jìj salaris krijgt !?Onder de titel ‘De dubbele boodschap van Jong Ondernemen’ nagelt Ondernemersfacts.nl de Stichting Jong Ondernemen aan de schandpaal. Deze stichting streeft ernaar om ‘elke jongere in de leeftijd van 12-21 jaar tijdens zijn of haar schoolcarrière in aanraking te laten komen met ondernemerschap’. Dit doet de stichting o.a. door educatieve programma’s te ontwikkelen. Daarvoor is om te beginnen geld nodig en de stichting ontvangt voor dat doel een subsidie van € 900.000 euro van het ministerie van Economische Zaken, verdubbeld tot € 1,8 miljoen door de stuk of twaalf sponsors plus vergoedingen die zij ontvangen van scholen om hun programma’s uit te komen voeren. Maar behalve geld, is ook de hulp van mensen uit de praktijk nodig, van ondernemers. Die die hulp vanzelfsprekend graag verlenen. Een mooi initiatief verdient immers steun. Waarom dan de schandpaal? Bij de stichting werken 15 mensen, lees: zij ontvangen een vergoeding voor verrichte werkzaamheden. Van de ondernemers wordt verwacht dat zij hun inzet plegen als vrijwilliger, lees: onbetaald. En dat schie Fragment uit mooie ja/nee schema van Jessica Hische. Klik hier voor volledig schema. t sommigen in het verkeerde keelgat. Volgens de auteur getuigt deze handelwijze ‘van minachting voor de passie, de ervaring, de deskundigheid en de inzet van die ondernemers’. Ik ben het daar – evenals iedereen die het stuk van commentaar heeft voorzien – mee eens. Juist bij ondernemers is tijd geld waard. Tailor made Nu is er niets mis met dingen voor niks doen. Ik heb vaak genoeg dingen gedaan zonder dat er een vergoeding tegenover stond en ik doe het nog. Daar heb ik allerlei redenen voor. Omdat ik het doel steun. Omdat ik verbonden ben met de organisatie die me ervoor vraagt. Omdat het een persoonlijk verzoek is. Of omdat de vrager écht geen geld heeft (een boekenbon kan er dan overigens doorgaans wél af). Het zijn altijd dingen waar ik me persoonlijk bij betrokken voel en een persoonlijke keuze maak. Deze stichting vraagt ondernemers om aan hun doel mee te werken – een maatschappelijk en deels politiek doel. Ze hebben genoeg geld om 15 mensen aan het werk te houden en een tailor made campagnesite te laten ontwikkelen. Als daar het geld aan wordt uitgegeven en er voor degenen die het echte werk voor hen doen niks meer overblijft, is er met de prioriteiten inderdaad iets fout gegaan. Giebelende pubers Ondernemers – zeker ZZP’ers – zijn door de bank genomen mensen met een fascinatie voor hun bedrijf, werk of vak; een fascinatie die zij graag delen. Het zijn geen geldwolven, maar wel zakelijk denkende types. Ze zijn feilloos in staat om onderscheid te maken tussen een presentatie voor een volle zaal prospects en een lesje ondernemen voor een klas vol giebelende en ondertussen aan één stuk door Facebookende pubers, waarvan het gros vermoedelijk niet aan ondernemerschap moet denken. Een iets minder uitbundige website en alle meewerkende ondernemers hadden op z’n minst hun reiskosten vergoed kunnen krijgen. Op z’n minst. 2010 Deze praktijken doen me terugdenken aan 2010, het einde van de eerste ‘crisis’ of het begin van de tweede (ik ben de tel een beetje kwijt). Een collega-ondernemer en ik verzuchtten toen op zeker moment tegen elkaar: “We doen zóveel leuke dingen, maar er is maar zo weinig waar we ook voor betááld worden”. Vragen genoeg, om een verhaal te vertellen, een workshop te geven, een training te verzorgen. Maar een tegenprestatie kon er vaak niet af, op de mededeling na: ‘Het is goed voor je netwerk en misschien komt er wel wat uit’. Ik kan de keren niet meer tellen dat ik dat gehoord heb. Ik werd er op het laatst doodziek van. Het is hoogmoedig en arrogant: alsof ondernemers niet in staat zijn om hun eigen netwerk op te bouwen of te onderhouden. Alsof ze dankbaar moeten zijn voor een ‘kans’ die zelden een kans is en moeten doen alsof hen nog een dienst wordt bewezen ook. Het is de arrogantie van mensen die denken dat ze over andermans tijd kunnen beschikken en zelf om vijf uur naar huis gaan. In 2010 deed ik het nog wel eens; in 2013 werk ik er niet meer per definitie aan mee. Als we in dit land ondernemerschap serieus willen nemen, laten we dan beginnen met de ondernemers serieus te nemen. marktontwikkeling, ondernemerschap Print Over de auteur Over Annemarie Stel Annemarie Stel is voorlichtingskundige en gedurende 22 jaar gepokt en gemazeld bij de Rijksoverheid, zowel bij ministeries als bij uitvoeringsorganisaties. Zij heeft een achtergrond in ICT en sinds 1992 in arbeidsmarktcommunicatie, als beleidsmedewerker, adviseur, coördinator en campagnemanager, als laatste van Werken bij het Rijk. Sinds 2007 adviseert ze onder de naam Wervingsvisie.nl organisaties over arbeidsmarktcommunicatie, employer branding en recruitment. Meer informatie? Kijk op http://www.wervingsvisie.nl/ Bekijk alle berichten van Annemarie Stel
Komt helemaal overeen met mijn eigen ervaringen, ook al sinds de jaren-80. 😉 Recentelijk nog een aanvraag gezien voor een externe projectmanager die tegen (redelijk) markttarief vrijwilligers zou moeten managen binnen een ideëel initiatief. Er zullen altijd ‘handige jongens/meisjes’ zijn die een dergelijke business case verzinnen, ook in de semi-publieke sector. Vraag is ook in hoeverre dit verenigbaar is met vigerende subsidie-regelgeving. Maar met de huidige sociale media en initiatieven (oa..Crowd Funding) moeten we hier toch vlot een mouw aan kunnen passen? Zo heb ik voor de lol via KickStarter de Eighth Day Farm – http://www.eighthdayfarm.com/ – helpen starten, met een investering van welgeteld $1
Ik zeg: STIFT! Vooral de laatste paragraaf – “2010” – is me uit het hart gegrepen… @Peter: ik zie de laatste tijd zelf aanvragen van profit organisaties voorbij komen die als eis durven te stellen dat je bereid moet zijn om de 1e twee weken tegen nul-tarief te werken. Over hoogmoed en arrogantie gesproken… Overigens ben ik zelf ook steeds meer bezig met starters te helpen via crowd funding. Ik doe dat dan via share2start,.com: zo is de mobibus (http://www.mobibus.nl) bijv. een investeringsproject van me.
STIFT? Dat 0-tarief is niet ongebruikelijk als bepaalde kennis/ervaring ontbreekt. Het komt echter uit dezelfde faciliterende management-laag die de huidige ZZP-markt beheerst. share2start is niet onaardig, maar mag wel wat laagdrempeliger/margeneutraler.
Zo herkenbaar…..Ik hoor het al jaren ‘goed voor je netwerk’. Waarop ik denk “goed voor jóúw netwerk zul je bedoelen’. En de gouwe ouwe “je weet nooit wat….. (vul in).” Inderdaad, je weet het nooit, dat geldt voor iedereen. Fijn dat crowdfunding doorontwikkelt en groeit. Dat er om meer transparantie in businesscases wordt gevraagd. De sociale en maatschappelijke veranderingen vragen om participatie van betrokkenen. IK hoop dat dat allemaal bijdraagt aan een manier van denken en een cultuur die de ondernemer/ZZP-er/Freelancer/Professional en zijn vak of professie weer recht doet.
Maar waarom niet stoppen met hopen en gewoon gaan doen? Stages voor studenten leden aan hetzelfde euvel : veel goed werk voor gratis. Totdat er werd ingegrepen en er een nette stagevergoeding kwam. Ik kan mij het bericht van de dorpsgarage nog herinneren, die graag een stukje grond kocht om uit te kunnen breiden. De banken wilden echter niet meewerken ….. waarom niet lokaal gesponsord?
Ik ben blij met de herkenning, maar verdrietig omdat het blijkbaar zo vaak voorkomt dat ondernemers/ZZP’ers worden verondersteld hun belangrijkste kapitaal – hun kennis en ervaring – voor weinig of niks ter beschikking te stellen. Crowdfunding is mooi en zal vast een aantal ondernemers helpen om de hypotheek te betalen, maar waar het werkelijk om gaat is de – niet eens typisch Nederlandse – neiging om voor een dubbeltje op de eerste rij te willen zitten. Daar zou je uit zelfrespect niet aan moeten willen meewerken, maar wat dat betreft moeten ondernemers wellicht ook zichzelf (meer) serieus nemen.
Mooi rationeel maar uit echte emotie (boosheid) geschreven stuk. Ben het met je eens dat het maar eens op moet houden met de ‘voor niets gaat de zon op’ en ‘voor een dubbeltje op de eerste rij’ mentaliteit. Vrees alleen ook dat er meer voor nodig is dan alleen ondernemers zichzelf serieus laten gaan nemen. Er zijn gewoon teveel ZZP’ers. Mensen die al dan niet vanuit gedrevenheid, maar ook al te vaak vanuit noodzaak (afvloeiing bij reorganiserend bedrijf. Werkloosheid) maar gaan ondernemen. Op dit moment zijn er al 760.000 ZZP’ers. Met ongewijzigd regeringsbeleid groeit dit door naar een miljoen (http://nos.nl/artikel/453380-aantal-zzpers-groeit-naar-1-miljoen.html) Als zo’n groot deel van de beroepsbevolking ZZP’er is en niet iedereen zich kan onderscheiden in kwaliteit zal er onder de prijs gewerkt blijven worden. De vragende kant kan hier van blijven profiteren door een prijs te bieden die economisch niet rendabel is. Ze zitten voor een dubbeltje op de eerste rij omdat ze in de luxe positie verkeren dat er voor jou zoveel anderen zijn. Sterker nog, ze verwachten geen kritiek maar zelfs dat er een standbeeld voor ze wordt opgericht (http://www.villamedia.nl/nieuws/bericht/sanoma-binnen-twee-jaar-digitaal/94677/)
Er zijn niet ‘teveel ZZP’ers’, het heet ‘flexibilisering van de arbeidsmarkt’. Overheid en bedrijfsleven hebben daarvoor – vooral uit eigenbelang – gekozen. Zonder helemaal de consequenties te overzien. Zie o.a. de uitstekende analyse van Mark Bassie over aanbestedingsloketten (http://www.zipconomy.nl/2013/06/liefde-op-het-eerste-gezicht-of-een-verstandshuwelijk-het-marktplaats-concept-en-de-nieuwe-aanbestedingswet-deel-1/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+zipconomy+%28ZiPconomy%29). Waarbij hij nog maar aan het oppervlak krabt. Ook moeten we maar eens stoppen met het gebruik van de inmiddels verwaterde term ZZP’er. En daarnaast eens inventariseren welke gevolgen op ons afkomen over de komende drie jaar. En welke maatregelen nodig zijn om die gevolgen te kanaliseren.
Herkenbaar verhaal, Annemarie. Ik werd onlangs gevraagd om bij een lunchbijeenkomst over personal branding aan te schuiven, onder het mom dat dit mij een fantastische mogelijkheid bood om mijn netwerk op hoog functioneel niveau uit te breiden. Ik de indiener van dit verzoek het volgende briefje gestuurd: Het lijkt mij zeer onwaarschijnlijk dat je chefkoks als Sergio Herman van Oud Sluis of Jonnie Boer van de Librije uitnodigt om voor een gezelschap van 50 mensen gratis te komen koken, met het argument dat het een goede gelegenheid biedt om op functioneel hoog niveau in contact te komen met mogelijke nieuwe klanten en relaties. Ik ben geen chefkok, maar wel de chefcoach van personal branding. Ik heb geen drie Michelinsterren, maar heb wel drie boeken over personal branding geschreven en meerdere prijswinnende artikelen. Moraal van het verhaal: ik wil graag langskomen om mijn expertise met jullie te delen, wanneer jullie een tarief bieden dat past bij de expertise en ervaring die ik jullie kan bieden.
