Nu leren voor morgen

Recent kreeg ik het boek ‘nu leren voor morgen’ van Erno Mijland. Een boek bestaande uit 25 interviews over de toekomst van het onderwijs. Een boek uit 2008, dat wel. Daarmee is het boek nog maar deels actueel, maar ook wel weer heel interessant om te kijken wat er in 6 jaar nu eigenlijk veranderd is.

Zoals aangegeven: het boek bestaat uit 25 losstaande interviews. Dat is zowel prettig als onprettig. Het is namelijk regelmatig tegenstrijdig. Zoveel mensen, zoveel meningen. Daar moet je als lezer mee om kunnen gaan. Zo zijn er mensen die nadrukkelijk kritiek hebben op de visie van een man genaamd Ad Verbrugge, die ‘tijd voor beter onderwijs’ predikt, maar deze man en een aantal aanhangers staat er ook zelf in.

Geen eenduidig beeld

Het boek geeft dus geen eenduidig beeld waar het heen moet met het onderwijs en dat is denk ik maar goed ook. Er zijn nu eenmaal meer wegen die naar Rome leiden en ik moet zeggen dat op bijna alle plekken wel iets slims gezegd wordt.

Basisconcepten

Interessant vind ik dat een aantal van de geïnterviewde het nadrukkelijk heeft over het leren van basisconcepten. Natuurkunde moet gaan over Newton, zogezegd. Daar ben ik het geheel mee eens. We moeten ophouden mensen trucjes te leren. Echter moeten we ook heel veel kennis niet als heilig beschouwen. Jaartallen voor geschiedenis? Is dat relevant? Of gaat het om wat er is gebeurt?

Nieuwe middelen

Ook zijn de meningen erg verdeeld over de nieuwe middelen en wat die toe kunnen voegen. ICT is slechts een middel, net als een boek. Dat klopt, maar een boek moet je ook slim inzetten, net als ICT.

Terugkijken

Het boek is interessant vooral om terug te kijken. Het is immers uit 2008, de tijd net voor de crisis, de tijd waarin Web2.0 een geaccepteerde term werd. Een tijd waarin er nog veel vragen waren, die er nog steeds zijn.

Het valt op hoeveel er veranderd is, maar vooral ook hoeveel vragen nog steeds open staan. In zes jaar tijd zijn er veel veranderingen geweest in het onderwijs. Het aantal systemen waar ik over hoor is gigantisch toegenomen en elke ouder praat nu over ‘het mij meest aansprekende schoolsysteem’. Toch is er niet echt veel veranderd. Nog steeds wordt er vooral gesproken over de rol van de leerkracht, maar veranderen op dat gebied doet er niets. Nog steeds praat men over educatieve gaming, maar veel games zijn er nog niet. Nog steeds kijkt men naar de verschillende systemen, maar gedegen onderzoek zie je er niet over.

Het is een leuk boek om terug te kijken en je af te vragen: waar zijn wij nu helemaal mee bezig?