Zet bij interim opdrachten het resultaat voorop in plaats van de prijs: op naar SoW 3.0.

In de Nederlandse inhuurwereld zie je het SoW-model (Statement of Work) opvallend weinig. Ondernemers houden voornamelijk vast aan de uurtje-factuurtje-model. Bij SoW draait het om de inhuur van personeel en/of leveranciers op basis van een resultaatverplichting. Hierbij maakt het de opdrachtgever dus niet uit hoeveel uren de opdrachtnemer besteedt, zoals bij een inspanningsverplichting, en wordt het resultaat gemeten op basis van kwaliteitsafspraken. Het Amerikaanse Tongal introduceert nu een hele nieuwe manier van werken volgens het SoW-model.

Wat is SoW versie 1.0?

Bij het klassieke 1.0-model van SoW-contracten, althans in Nederland, doorloopt de opdrachtgever een offerte- of tendertraject, waarbij de vraag expliciet een resultaatverplichting is. Dat kan gaan om een grote klus van 1 miljoen of om het inhuren van een freelancer voor een klusje van 1.000 euro. Hierbij worden er bij bepaalde inhoudelijke mijlpalen delen van de factuur betaald, waarbij de laatste factuur pas wordt betaald als al het werk naar tevredenheid is afgerond.

Hoe ziet een modernere versie 2.0 er uit?

Het internet maakt veel verdienmodellen anders, zo ook in deze markt. De meeste online initiatieven rond het inhuren van individuele flexwerkers in Nederland zijn echter nog vrij traditioneel en gebaseerd op het uurtje-factuurtje-principe, waarbij een bemiddelingspartij verdient via een marge op het uurtarief. Er zijn online wel enkele SoW 2.0-initiatieven in de creatieve sector, zoals ontwerpen-voor-geld en 99designs. Hier kun je voor een vaste prijs ontwerpen laten maken voor marketingmiddelen, zoals een logo, een website of brochures.

Kenmerken van deze vorm van SoW-inkoop zijn:

Je weet van te voren niet wie je inhuurt. Het gaat puur om het ontwerp of de inhoud, waarvoor je via pitchrondes een keuze maakt.
De huidige initiatieven zijn gericht op kleine opdrachten tot 1.000 euro voor met name mkb’ers en particuliere opdrachtgevers.
De ontwerpers komen voornamelijk uit Nederland.
Je kunt kiezen voor een openbare of gesloten selectie van freelancers. In dat laatste geval is er alleen toegang voor geregistreerde ontwerpers.

Ik heb zelf ook ervaring met dit soort sites en heb wat freelancers in deze hoek gesproken. Weliswaar is dit een klantgerichte manier van werken, maar voor de designers is dit geen favoriet. Doordat de nadruk ligt op de prijs en er vanuit de website slecht verwachtingsmanagement wordt gevoerd richting de klant, is er voor de meeste freelancers geen belegde boterham mee te verdienen.

De stap naar SoW 3.0

Het Amerikaanse Tongal bestaat sinds 2009 en is een online platform waar freelancers in de creatieve branche kunnen samenwerken om marketingvideo’s te produceren voor grotere opdrachtgevers. Bij Tongal zijn een aantal elementen essentieel anders, waardoor het wat mij betreft SoW 3.0 mag worden genoemd. Een aantal kenmerken van deze nieuwe manier van werving zijn:

De hele wereld kan meedoen. Ook een aantal Nederlandse freelancers doet al mee.
De nadruk ligt niet op geld, omdat producten voor een vaste prijs worden verkocht. De klant bepaalt zelf de waarde van de opdracht.
Het gaat om grotere projecten waarbij freelancers moeten samenwerken en niet om losse klusjes. De opdrachten beginnen rond 1.000 dollar en lopen op tot 100.000 dollar voor grote spelers zoals Lego, HP en Johnson & Johnson.
Freelancers kunnen per ronde al geld verdienen zoals met het idee, de pitch en uiteraard het eindproduct. Ook al kom je niet door de selectieprocedure, je kunt toch worden betaald voor je werk in het offertestadium.

Kan dit model werken in andere branches?

De SoW-versies 2.0 en 3.0 zijn allemaal te vinden in de creatieve hoek. Voor andere markten zou het ook best kunnen werken. Bijvoorbeeld voor het ontwerpen van meubels, auto’s, huizen of elektronica. De research- en development-wereld kan verder op zijn kop worden gezet door deze vorm van crowddesigning.

Een andere branche, waarin ik zelf veel ervaring heb, is het bouwen van softwareoplossingen. Denk daarbij niet meteen aan het vervangen van de oude gemeentelijke basisadministratie, maar begin met kleinere projecten, zoals het bouwen van een app voor marketingdoeleinden.

Er zijn veel aspecten te bedenken waarvan dit 3.0-model afhankelijk is en waardoor het alsnog niet zal werken. Neem bijvoorbeeld de vertrouwelijkheid van het concept en data, de integratie met interne systemen en de functionele- en ontwerpspecificaties. Toch zijn er ook situaties waarin dit model zeker wel kan passen. Een platform doorloopt dan in grote lijn de volgende stappen:

De opdrachtgever beschrijft zijn wens of behoefte.
De crowd, bijvoorbeeld een groep freelance app-bouwers en designers, begint met het stellen van vragen, waardoor de behoefte wordt verscherpt. Freelancers kunnen samenwerken om het idee vanuit verschillende disciplines in te vullen. Hier zijn ondertussen ook genoeg online tools voor.
Iedereen mag ideeën presenteren. De beste ideeën krijgen een beloning en gaan door naar de volgende ronde.
Die volgende ronde is de pitch: geen verkoopverhaal, maar een ‘proof of concept’ om te bewijzen wat je kunt. De beste hiervan krijgen een beloning in geld, en mogen een offerte op basis van resultaatverplichting neerleggen voor het hele project.
De laatste ronde is de gunning en uitvoering van het project.

De klant krijgt op deze manier wat hij wil, voor een vaste prijs en een vast resultaat. De freelancers krijgen de kans om op basis van de inhoud te laten zien wat zij kunnen en bepalen zelf hoeveel tijd ze steken in een project, passend bij de prijs.

Onderneem het maar

Zo droom ik lekker weg in een nieuw jaar met nieuwe kansen voor ondernemers, maar ik realiseer me wel dat aan het SoW 3.0 nog flink wat haken en ogen zitten. Ook mis ik in de huidige online initiatieven een belangrijk element: de mens. In projecten kom je pas echt tot bijzondere prestaties als je synergie kunt opbouwen tussen projectleden. Met die toevoeging geef ik dit nieuwe SoW-model grote kansen.

contract, inhuur, sow, tarief