Sociale inhuurvolwassenheid

Iemand met een lager uurtarief lijkt in eerste instantie aantrekkelijk, maar voegt deze persoon ook echt waarde toe aan de organisatie? De tijd is – volgens Anne-Meint Bouma – meer dan rijp dat directies met HR en Inkoop serieus met elkaar in gesprek gaan over goed én sociaal opdrachtgeverschap. 

Kwaliteit op één. Of toch economisch meest voordelig

Een tijdje geleden stuitte ik op het volgende krantenknipsel:

Er werd een brug gebouwd. Daarop werd een brugwachter in dienst gesteld. Aangezien deze wakkere borst betaald moest worden, werd een kassier in dienst genomen. Op de kassier volgde een boekhouder die op zijn beurt een typiste nodig had. Toen moest er leiding komen, dus benoemde men een chef. Maar aangezien je een chef niet in z’n eentje kunt laten aanmodderen, werd er een hogere chef aangesteld en die kreeg weer een hoofdambtenaar boven zich. Daarop volgde de benoeming van een directeur die na korte tijd een directie assistent nodig had. Toen was alles zo ingewikkeld geworden, dat er een raad van bestuur in het leven werd geroepen. Deze besloot dat er drastisch bezuinigd moest worden, waarop de brugwachter werd ontslagen.

Glimlachend legde ik het knipsel terzijde, maar toch bleef het in mijn hoofd zitten. Want hoe grappig dit verhaaltje ook lijkt, het is binnen veel grote organisaties de spijkerharde waarheid.

Kijken we naar het personeelsbeleid binnen organisaties, dan lijken organisaties allemaal hetzelfde te willen. Iedereen vindt dat kwaliteit op nummer één moet staan. Er wordt nagedacht over wat de kwaliteit moet zijn van de organisatie, de directie praat daarover, brainstormt met het managementteam op de hei en legt kwaliteitsaspecten vast in bijvoorbeeld de kernwaarden. HR wordt erbij gehaald om mee te denken over de ideale medewerker die kan bijdragen aan de kwalitatieve doelstellingen van de organisatie. HR concludeert dat talent belangrijk is, het gaat om de juiste persoon en de contractvorm is meer en meer ondergeschikt. Dat betekent dus dat zij graag de allerbeste professional in de markt wil vinden die toegevoegde waarde kunnen leveren aan de organisatie. Dan komt het moment dat Inkoop wordt ingeschakeld. De discussie gaat  ineens veel minder over talentmanagement en de beste persoon in de markt, maar veel meer over de ‘economisch’ meest voordelige persoon voor de klus. De ambitie en de stip op de horizon zijn spoorslags verdwenen.

Is het waar ‘If you pay peanuts, you get monkey’s’?

De uitspraak ‘If you pay peanuts, you get monkey’s’ is in dit licht treffend. Iemand met een lager uurtarief lijkt in eerste instantie aantrekkelijk, maar voegt deze persoon ook echt waarde toe aan de organisatie? Of is het zo dat er om minder of slecht presterende mensen heen, weer andere mensen inzet moeten worden om ervoor te zorgen dat er toch nog iets gepresteerd wordt? Uiteindelijk betaal je dus onder aan de streep nog veel meer! Volkomen zinloos denk ik wel eens, want wat nou als deze organisaties oprecht invulling gaan geven aan talentmanagement en goed sociaal opdrachtgeverschap?

De output van de beste medewerkers is namelijk vaak vele malen hoger dan het gemiddelde. Hier valt voor organisaties veel winst te behalen. Als je als organisatie echt gaat voor kwaliteit, dan is het essentieel om niet naar de ‘economisch’ meest voordelige persoon voor de klus te kijken, maar naar kennis, kunde én persoonlijkheid van potentiële kandidaten. Op deze wijze vindt er  wederkerigheid plaats en kan je als organisatie concreet invulling geven aan goed sociaal opdrachtgeverschap.

De professional als sociaal kapitaal

We komen in een tijd terecht waarin te maken gaan krijgen met schaarste. Het is steeds lastiger om de juiste persoon te vinden voor de opdracht. De trend is dat professionals zich niet expliciet binden aan één organisatie maar meer en meer kritisch kijken naar opdrachten. De focus ligt op vragen als: is het een project dat bij me past? Spreekt de organisatie me aan? En: voegt het project iets toe aan mijn CV? Het gaat naast een marktconforme beloning dus ook om zaken als identificatie, uitdaging, werktijden, zingeving, creatieve ruimte, interne betrokkenheid, toegang tot trainingsfaciliteiten, inzet van kennis en de mogelijkheden om zijn of haar netwerk te vergroten. Daarom is het van strategisch belang om als organisatie in goed aanzien te (blijven) staan bij professionals en te zorgen voor goed opdrachtgeverschap en betrokkenheid. Professionals treden dan op als externe ambassadeurs, delen hun ervaringen met andere professionals en willen graag nieuwe opdrachten uitvoeren.

Zoek naar de beste brugwachters

De tijd is meer dan rijp dat directies met HR en Inkoop serieus met elkaar in gesprek gaan over goed én sociaal opdrachtgeverschap. Hoe kun je er echt voor zorgen dat iemand zich lekker voelt , blij is met zijn opdracht, geen zorgen heeft over zijn uurtarief en het contract zodat hij zijn talent voor meer van 100% gaat inzetten en zich betrokken voelt? Dan heb je het over sociale inhuurvolwassenheid. Kennis, kunde én persoonlijkheid maken in elke organisatie het echte verschil. Het verschil tussen middelmaat en de beste zijn. Met de beste professionals kun je effectiever, efficiënter en innovatiever werken en echt ondernemen. Ik nodig iedereen uit op zoek te gaan naar de beste brugwachters.