Frauderende interim-managers bij SNS. Topje van de ijsberg in de interimbranche?

Vandaag doet de rechtbank in Utrecht uitspraak tegen een groep interim-managers in de SNS fraudezaak.  Kern van de zaak: interim-managers ontvingen een leadfee van andere interimmers die ze zelf inhuurde.

Fraude, zegt het OM. Een gebruikelijke praktijk in de interim-branche, zegt de verdediging.

Ik ben benieuwd welke conclusie de rechter trekt. Hebben die advocaten van Buck Groenhof c.s. een punt? Is het onderling verrekenen van leadfee’s inderdaad niet heel gebruikelijk? En waar ligt de morele grens?

De SNS zaak

Even het geheugen opfrissen. Voor wie alle achtergronden en geschiedenis wil lezen: het FD heeft een chronologisch ‘SNS-fraudeblog’ over deze zaak. Al heeft de FD-journalist het steevast over SNS-bankiers. Terwijl het in de kern juist om interim-managers gaat, die niet in dienst waren. En de fraude had ook niets te maken met de dienstverlening of producten van SNS.

Wat dan wel?  Kort door de bocht: Buck Groenhof (hij vindt het geen bezwaar wanneer hij met naam en toenaam genoemd wordt) werd aangesteld als interim-manager om de vastgoedbank SNS Property Finance te reorganiseren. Hij kreeg de opdracht via het bureau Boer & Croon. Een forse klus die hij, naar ik begrijp, inhoudelijk prima gedaan heeft. Maar hij kon het niet alleen. Met toestemming van zijn opdrachtgever stelde hij een team van interim-managers samen en hij mocht ook zijn eigen interim-secretaresse meenemen.

En nu begint het. Groenhof ontving van de interimmers die hij zelf inhuurde een percentage van hun omzet. Als kickback-fee, vermomd als ‘advies en begeleiding’ (die feitelijk niet plaats vond) en via een BV in Tsjechië die weer op iemand anders naam stond.  Zo’n dertig procent van het tarief. Ook bij tussentijdse tariefsverhogingen ging een flink percentage naar hem. Wat Boer & Croon kan, dat kan ik ook, zal hij gedacht hebben. Zijn opdrachtgevers bij SNS wisten van niets.

Het ging om een flink aantal interimmers (en die staan nu allemaal mede voor het gerecht, sommigen zijn al eerder veroordeeld), met forse tarieven (tot 325 euro per uur, de interim secretaresse werd ingehuurd voor een tarief van 187,50 euro, waarvan zo’n 50 euro naar Groenhof ging) en over een lange periode. Dat leverde Groenhof c.s. in totaal 2,3 miljoen aan extra vergoedingen op. Voor alle duidelijkheid: bovenop zijn eigen interim-tarief.

Topje van de ijsberg

De rechtbank doet vandaag uitspraak. Ik vermoed dat de  verdedigingslinie van “elkaar een leadfee geven is gebruikelijk in de interim wereld” niet zo veel indruk zal maken.

Maar laten we als interim-branche eens eerlijk kijken. Goed, deze omvang is (denk ik) ongekend. Dan het principe van het geven en ontvangen van een lead-fee. Hoe gaan we daar mee om? En waar ligt de grens?

Interim-managers worden regelmatig benaderd voor een opdracht, terwijl ze zelf geen tijd hebben. Wanneer ze dan iemand anders introduceren en die krijgt de opdracht, dan is het common practice onder interimmers om hier onderling een financiële afspraak over te maken. 5 of 10% van de omzet is niet ongebruikelijk, maar hoger zal vast ook wel voorkomen. Een te rechtvaardige leadfee als redelijke vergoeding voor een blijkbaar goed onderhouden commercieel netwerk, zo vinden velen.

Een fee ontvangen van een bemiddelingsbureau omdat je daar een potentiele opdracht meldt is als even gebruikelijk. Tipgeld.

Is daar moreel iets mis mee? Zegt u het maar.

Waar ligt de grens?

Zelf heb ik nog nooit een leadfee met een interimmer verrekend. Maar twee jaar geleden heb ik nog wel zeer smakelijk (en zonder bezwaar) zitten eten in een twee sterrenrestaurant dat ik als bedankje van een interimmer kreeg wiens CV ik bij mijn toenmalige opdrachtgever op het bureau had gelegd.

Eigenlijk is zo’n situatie weer een stapje verder op de morele meetlat. Ik deed een opdracht binnen de organisatie waar dit speelde.

Interimmers die wat toegeschoven krijgen – vaak van bureaus – als ze hun ogen en oren openhouden bij hun opdrachtgever voor mogelijke nieuwe opdrachten. Met name de grotere IT en financiële detacheerders zijn er groot mee geworden. (In die zin zal Boer & Croon ook wel wat vinden van ‘hun ‘ interim-manager Groenhof die alles buiten hen om regelde).  Passeer je hiermee een morele grens om daar tipgeld voor te krijgen? Opdrachtgevers weten hier vaak van niets van.

Weer een stap verder:  je huurt als interimmer zelf nieuwe mensen in. Je bent de opdrachtgever én je neemt het besluit wie het wordt. In die situatie zat Buck Groenhof en hij regelde het allemaal zelf.

Ook hier kan je je afvragen hoe ongebruikelijk het is. Uit de wandelgangen ken ik meerdere vergelijkbare casussen, zeker in de IT wereld, waar interimmers bureautje gingen spelen. Onder het mom van ‘wat het bureau kan, kan ik ook en het kost de organisatie niets extra’. In ook in deze situatie worden leadfees gegevens als het via een bureau gaat.

In de tijd dat ik zelf bij een bureau werkte en interim professionals leverde aan een andere interimmer werd ik meer dan eens verwachtingsvol aangekeken wanneer ik de leadfee ter sprake zou brengen. Die ging immers van de bureaumarge af, dus financieel schoot de opdrachtgever er niets bij in. Zo ook bij SNS. Had Groenhof de opdrachten naar Boer & Croon doorgeschoven, dan was diezelfde marge naar dat bureau gegaan (en had hij – zonder dat er een haan naar kraaide – een leadfee gekregen). Feitelijk was SNS niet duurder uit.

Uw oordeel  

Het oordeel, vast ook onder interim-managers, over de praktijken van  Groenhof zal snel geveld zijn.  Schuldig. Vooral door de omvang. Terwijl het eigenlijk over het principe zou moeten gaan.

Dus ik ben nieuwsgierig. Waar leggen we als interim-branche, zowel zelfstandigen als bureaus, de grens van wat hierin kan en wat niet kan.

Ik ben benieuwd naar uw reacties.

(Voor updates omtrent de uitspraak, zie reactie onder bericht)