Met pensioen…

Twee cases van organisaties en hun medewerkers die met pensioen gaan, of niet. Twee manieren die totaal tegenstrijdig zijn.

De ene situatie loopt nog steeds, de ander heb ik vorige week mee mogen afsluiten. A tale of two man and two organizations kan je zeggen.

Case 1: een school

Een man die ik goed ken is al vele, vele jaren docent op een ROC. Met veel genoegen en aangezien twee oud leerlingen (waarvan één inmiddels een BN’er is) op zijn afscheid kwamen spreken zegt dat denk ik wel iets over zijn kwaliteiten als docent.

Een jaar of drie geleden krijgt hij ineens de vraag of hij een afspraak wil maken om te praten over vervroegd pensioen. Dat terwijl hij al meerdere keren heeft aangegeven eigenlijk na zijn 65e nog door te willen. Hij voelt zich nog fit, de leerlingen lopen nog met hem weg, hij wil door. Rauw op het dak zo’n verzoek. Er kwam een voorstel met een extreem slechte regeling die hij heeft geweigerd. Ook al was het een geweldig voorstel: zijn goed recht lijkt me.

Daarna begon het getreiter. Zijn 40 jarig (lees goed VEERTIG JARIG) jubileum werd vergeten. De CAO verplichte bonus werd betaald. En twee maanden later kreeg hij bericht dat er nog een bos bloemen voor hem klaar stond. En zo ging het door met nog een hele reeks nare acties.

Hij is nu alsnog met regulier pensioen, waardig afgesloten op eigen kosten, waar ik trots onderdeel van uit mocht maken, met een blik naar de toekomst en lessen voor zijn relaties om nog beter onderwijs te geven. Zijn passie.

Zo kan een school dus omgaan met werknemers die 40 jaar in dienst zijn.

Case 2: het bedrijf

Een andere case hoorde ik medio dit jaar van een bedrijf dat meer dan 100 jaar geleden is opgericht. Een echt familiebedrijf, in handen van de 4e generatie. In dit bedrijf werkt een man die er inmiddels al 60 jaar werkt. Je leest het goed ZESTIG JAAR. Zijn zoon werkt voor het bedrijf en als het zo doorgaat zijn kleinzoon misschien ook nog wel.

De man is dik in de 70 en zoals de eigenaren me zeiden: Hij bepaalt of hij wil stoppen, niemand anders. Als hij door wil gaan, en dat wil hij, dan creëren we een baan voor hem. En geen lullig baantje, iedereen weet dat je deze man met respect moet behandelen. En dat gebeurt ook binnen dit bedrijf. Hij doet nu vooral kwaliteitscontrole, en iedereen luistert. Hij zorgt dat de standaard die dit familiebedrijf al 100 jaar hoog in het vaandel heeft niet daalt. En als hij niet meer fysiek in staat is om mee op locatie te gaan, dan zoeken we wel weer iets anders voor hem te doen. Hij bepaalt hoeveel hij werkt en of hij wil stoppen. Niemand anders.

Dit bedrijf wordt alom gerespecteerd door iedereen die met ze gewerkt heeft en ze kent, maar daarbuiten wordt er nog wel eens vervelend naar gekeken. De eigenaren, tenminste, enkele, hebben een voorliefde voor mooie auto’s en rijden dus een dikke BMW en een Jaguar. Dat zijn dus nare ondernemers en daar hebben veel mensen (die ze niet persoonlijk kennen) heel veel moeite mee.

Dit is hoe dit bedrijf (niet alle, maar er zijn zo veel voorbeelden) met hun oude trouwe medewerkers om gaat. Die man had misschien ook 40 jaar in dienst kunnen zijn, maar hij is er inmiddels 60 jaar in dienst. Heeft 3 generaties van de familie aan het roer zien staan en mag zelf bepalen of hij door wil of niet.

Conclusie

Hoe je met je personeel om gaat zegt mij veel over de mensen die er werken. Want ook bij een grote organisatie, of het overheid is of bedrijfsleven, kan je fatsoen hebben. Elke manager kiest er voor om asociaal of sociaal met mensen om te gaan. Dat is een keuze, je kan ook de keuze maken om voor een fatsoenlijke organisatie te gaan werken. Regels, procedures, processen en budgetten zijn allemaal door mensen gemaakt en worden door mensen uitgevoerd. Een manager die zegt: “ik moet dit van bovenaf” zegt dus eigenlijk “mijn luxe leventje is me meer waard dan fatsoenlijk met mensen omgaan”. En niets anders.