Arianna Huffington: Slaap en andere gekkigheid

Recent had ik het genoegen een lezing van Arianna Huffington bij te mogen wonen. Een inspirerende vrouw die een paar hele interessante HR gerelateerde zaken zei over veranderende wereldbeelden.

Ze haalde het voorbeeld aan van de arts in de jaren ’80 die reclame maakte voor een sigarettenfabrikant met de uitspraak dat je adem van menthol sigaretten zoveel lekkerder was. Totaal ondenkbaar in deze tijd. Ze ging daarna door op een ander heel ongezond onderdeel van ons leven nu: het gebrek aan slaap.

60 tot 80 uur werken

Kijken we over 20 jaar net zo terug op het feit dat het nu stoer is om te zeggen dat we 60 tot 80 uur werken als op die arts die sigaretten aanprijst? Arianna Huffington denkt van wel. Met name de 4 tot 6 uur slaap die mensen per nacht genoeg lijken te vinden, iets dat wetenschappelijk bewezen minder dan 1% van de mensen daadwerkelijk goed op kan functioneren.

Over 10 tot 20 jaar lacht een zaal net zo hard om de opmerking dat je met 4 uur per nacht slaap toe kan als nu over de arts die een sigaret aanprijst.

Dit zette me aan het denken, welke andere aspecten van ons leven gaan we heel anders naar kijken?

40 urige werkweek

In het verlengde van de 4 uur slaap denk ik dat we over 20 jaar net zo gek kijken naar de 40 urige werkweek als dat we nu terugkijken op de 10 urige werkdag 7 dagen per week uit de tijd net voor de industriele revolutie. Hoeveel uur het gaat worden? Of gaan we werk nog wel in uren definiëren?

Vaste contract

Een ander vreemd object wat over 20 jaar wel eens als iets geks gezien kan worden is het contract voor onbepaalde tijd. Een uitspraak zou wel eens kunnen worden:

Heb je zo weinig vertrouwen in je eigen kwaliteiten dat je een vast contract hebt?

Uit alle onderzoeken blijkt dat zelfstandigen, zelfs die aangegeven eigenlijk onvrijwillig zelfstandig zijn, nog steeds gemiddeld genomen gelukkiger zijn dan medewerkers in loondienst. Ik vermoed dat dit met de basale menselijke behoefte van autonomie te maken heeft. Angst maakt ons niet gelukkig en veel werknemers hebben (soms onbewust) toch een angst ontslagen te worden. Samenwerken met mensen met wie je dat echt niet wil staat denk ik ook hoog.

Het vaste contract, het contract voor onbepaalde tijd, zou over 20 jaar wel eens net zo vreemd kunnen zijn voor mensen als het eind 19e eeuw was.