Man – vrouw perceptie: lezingen en congressen

De foto hiernaast spreekt boekdelen. Ik zou hem niet moeten gebruiken, want hij versterkt onbewust het imago dat ik probeer te doorbreken. De man legt het even aan twee vrouwen uit. Dit soort beelden helpt bij de onbewuste vooroordelen over kwaliteiten van vrouwen, met alle gevolgen van dien.

Recent laaide de aandacht weer op na een uitspraak van een professor die hoofd van een nieuw kankerinstituut is over vrouwelijke wetenschappers in de oncologie. Een aantal vrouwelijke wetenschappers schreef na aanleiding hiervan een stuk in het NRC (als je het niet mag lezen vanwege de irritante NRC blokkade na 5 artikelen, even op je telefoon of tablet openen, die 5 artikelen zijn per device).

Man-vrouw waardering

Recent schreef ik al een artikel over de man-vrouw waardering. Kern van dit stuk, dat ook in het NRC artikel terugkomt, als vrouwen hetzelfde zeggen als mannen worden ze 20% minder competent geacht. Dezelfde code, 20% minder waardering bij programmeurs. Een man en een vrouw als co-auteur op een paper, de vrouw krijgt daar minder waardering voor, terwijl niemand weet hoeveel door elk is toegevoegd.

Lezingen

Opvallend is dat in het artikel in de NRC staat dat vrouwen minder vaak gevraagd worden voor congressen. Opvallend, omdat ik als congres organisator dat heel anders ervaar. Hier zit mogelijk een grote discrepantie tussen de wetenschap en de normale wereld, want die twee mengen niet zo goed heb ik al vaker ervaren. Ik heb oprecht geen idee of bij een wetenschappelijk congres mannen meer gevraagd worden, ik weet dat bij alle andere congressen die ik ooit georganiseerd heb (en dat zijn er best veel) vrouwen veel lastiger zijn te overtuigen om te spreken.

• Ze twijfelen vaak over de vraag of hun verhaal wel goed genoeg is en hebben veel overtuiging nodig;
• Ze hebben meer zorgtaken waardoor ze soms tijdtechnisch niet kunnen.

Die laatste klinkt echt bizar en seksistisch, maar het is mij al meerdere keren overkomen dat ik een vrouw als closing keynote (de belangrijkste spreker van een congres) wilde programmeren en dat ze niet kon omdat ze de kinderen van school moest ophalen. Mijn voorzichtige vraag of dat die die ene dag anders geregeld kon worden werd dan met hoongelach ontvangen.

De eerste reden heeft tot gevolg dat congres organisatoren vaak afhaken. Graag of niet. Persoonlijk heb ik de laatste jaren, omdat het voor mij belangrijk is en ik de beste cases op het podium wil en die regelmatig bij vrouwen vandaan komen, veel tijd gestoken in het overtuigen van vrouwen om te spreken. Het afstemmen van hun presentaties en ze moed inpraten. Ik begrijp ergens dat veel organisatoren daar de tijd niet voor willen maken.

Omdat we weten dat hersenen nu eenmaal geprogrammeerd worden met wat ze zien, en als alle experts steeds (blanke) mannen zijn we dus ook andersom een blanke man een hogere waardering geven, is het van het grootste belang dat er meer vrouwen als expert zich presenteren. Daarom herhaal ik mijn oproep:

Vrouwen hebben de plicht voor volgende generaties vrouwen in te gaan op verzoeken tot spreken.

Als man draag ik hier ook aan bij wat ik kan.

Ik roep mannen op om, net als mij, niet meer te spreken op congressen waar meer dan 4 mensen op het podium staan waar niet minimaal één vrouw bij is.