Interim-managers der Nederlanden, verenig u!

Verenigingen zijn van alle tijden en het verenigingsleven is bij lange na niet versleten, ook niet bij beroepsgroepen. De vakbond is de bekendste vorm, maar misschien niet het beste voorbeeld. Vakbonden kampen tenslotte al jaren met een dalend ledental. Maar in kleiner verband zijn succesvolle voorbeelden genoeg: van muziek tot sport- en studentenvereniging. Maar hoe is dat onder interim-managers? Daar is het verenigingsleven een stuk minder levendig.

Beroepsgroep op sterven na dood

In mijn eerdere blog over interim-management suggereerde ik dat deze beroepsgroep op sterven na dood is. Simpelweg omdat ik weinig vernieuwing aantrof. Dus beloofde ik u een zoektocht naar ingrediënten voor een infuus om interim-management nieuw leven in te blazen.

Om te beginnen met de verenigingsdrang van deze beroepsgroep. Of beter gezegd: het ontbreken daarvan. Dan blijkt al snel dat de woorden levenloos, opheffen en het kaarsje uitblazen terugkerende begrippen zijn.

Dat was ooit anders. De Orde van Register Managers (ORM), later Nederlandse Vereniging voor Interim-managers (NVIM), was de eerste beroepsvereniging van interim-managers. Deze vereniging deed goede zaken. Zo begon de groep het IM-register, een soort kwaliteitskeurmerk voor het vak. En de verenigde interimmers waren ook medeoprichter van een lobbypartij: het Platform Zelfstandige Ondernemers (PZO).

Waarom is die verenigingsdrift er dan niet meer? Met het recente  ‘overlijden’ van de kenniskring Society Quintessence is opnieuw een poging om interim-managers te verenigen mislukt.

Rob van Betuw, oud bestuurslid van ORM, NVIM én Society Quintessence: ‘In het verleden kenmerkte de vereniging zich als praathuis. Maar met de komst van internet bedierf de behoefte tot samenzijn. Elk relevant thema is vanachter de computer te raadplegen en is bovendien gratis. De einzelgänger die dit vakgebied zo typeert, heeft daarmee een legitiem excuus om nergens meer te hoeven opdraven.’

Wie weet heeft de ‘gewone’ interim-manager geen behoefte aan nieuwe manieren om vakgenoten te ontmoeten

Een tweede reden, naast de opkomst van internet, is volgens hem dat er geen behoefte was aan het kwaliteitskeurmerk. En inderdaad, ook het IM-register is inmiddels ter ziele. Derde reden is dat menig lid afknapte op de veronderstelling dat werving van opdrachten via een verenigingsnetwerk mogelijk zou zijn.

Scheidslijn vervaagd

Directeur Gert van der Houwen van managersvereniging Nive onderschrijft die verklaring. De poging om interim-managers (van de NVIM) te vermengen met managers (van Nive) was ingegeven vanuit een theoretische en filosofische gedachte: de twee opereren in hetzelfde vakgebied en de scheidslijn kon verdwijnen of vervagen. Helaas is dit niet gelukt.

Van der Houwen: ‘Mensen willen alleen bijeenkomen en daarvoor betalen als het ze op dat moment verder helpt. Vergelijk het met de hardloopvereniging waarvan ik lid ben. Ik betaal voor fysieke coaching en hoef geen bbq of feestavond, zeker niet tegen hogere contributie. Het sociale gebeuren organiseer ik zelf wel.’

Misschien is die scheidslijn wel degelijk vervaagd. Wie weet heeft de ‘gewone’ interim-manager geen behoefte aan nieuwe manieren om vakgenoten te ontmoeten, omdat die ontmoeting al plaatsvindt in de organisaties waar hij samenwerkt met ‘gewone’ managers.

Wil de echte interim-manager dan opstaan? Als dat de persoon is die alleen de betekenisvolle veranderopgaven krijgt, zoals saneren, hervormen of recovery management, is het dus toch een lone wolf… Deze groep is zo klein dat zij zich niet hoeft te verenigen. Zij vinden elkaar bij de specifieke bureaus.

Inner circles

Wellicht is dat de verklaring waarom interne communities het vaak wél goed doen. Tegen betaling nota bene verbinden interim-managers zich hier aan een bureau en krijgen daarvoor inhoudelijke kennissessies en persoonlijke begeleiding. Zij investeren in de driehoeksrelatie tussen zichzelf, het bureau en de opdrachtgever.

Geen garantie op opdrachten, maar wel vooraan staan bij de selectie. Wie wil dat niet? Voor de toppers een associé-contract. Ben je dan nog zelfstandig, pleeg je dan geen karaktermoord op het vak? U mag het zeggen.

Veeg “vriendelijk” de arrogantie van tafel

Ook Van der Houwen ziet dat interim-managers zich willen verenigen, zolang er een persoonlijk belang meespeelt (een opdracht) en zodra deze behoefte vervuld is, men weer verdwijnt. Het is bijna arrogant: ik heb jou niet meer nodig want ik heb wat ik hebben wilde. Bestaat er alleen in elite-groepen en specifieke branches verenigingszin? Wat doen we dan met al die andere interim-managers?

Verenigen via Linkedin is te breed, want dat sociale platform is voor heel werkend Nederland. Normaliter is een vereniging de algemene benaming voor het georganiseerd en vrijwillig samenwerken of samenkomen rond een bepaald doel tussen twee of meer mensen of organisaties. Volgens Wikipedia kunnen zelfs vrienden hieronder vallen, al vormen ze dan geen vereniging in de zin der wet. Dus interim-managers der Nederlanden; verenig als vrienden! En veeg “vriendelijk” de arrogantie van tafel.