"Exploring the future of work & the freelance economy"
SLUIT MENU
menu
trending
post corona arbeidsmarkt zipconomy
Martijn Arets 7 april 2020
22 reacties

Corona als kantelpunt. Naar een nieuw sociaal stelsel voor alle werkenden.

Deze corona-crisis is een goede aanleiding voor de langverwachte (en broodnodige) systeemverandering rond ons sociaal zekerheidsstelsel, vindt Martijn Arets.

Deel 2 van een serie over de arbeidsmarkt in het post-corona tijdperk.

Het is een onwerkelijke tijd. Terwijl ik parttime thuiswerk met drie jonge kinderen, weet ik dat ik mijn ouders zeker nog een maand niet zal zien. In de eerste week van de crisis zag ik al 20 procent van mijn jaaromzet voor 2020 verdampen. Het coronavirus heeft mij en mijn omgeving op allerlei manieren in zijn greep. Ook ik vind het spannend en maak ik mij zorgen over wat komen gaat. Maar naast het leed, zie ik ook veel mooie dingen gebeuren. Dit zou wel eens een kantelpunt kunnen zijn naar een nieuw sociaal stelsel waarbij degenen die echt waarde toevoegen aan de samenleving hiervoor beter worden beloond en zekerheden weer collectief worden georganiseerd, ongeacht de vorm van het contract dat je hebt. Maar dan moet er wel nog echt wat gebeuren.

Verbonden, veerkrachtig en flexibel

De verbondenheid is groot. Initiatieven om elkaar te helpen en een hart onder de riem te steken, schieten als paddenstoelen uit de grond. Ik geniet van de veerkracht die ik binnen organisaties zie. Iedereen heeft een ‘wij regelen dit’-mentaliteit en neemt verantwoordelijkheid. Binnen no-time werken hele bedrijven thuis en werken teams autonoom aan oplossingen. Deze crisis leert ons dat managers de autonomie van het individu jarenlang hebben onderschat en onderdrukt. Ik vermoed dat organisaties veel kleiner en wendbaarder kunnen worden en we prima uit kunnen met een stuk minder managementlagen in organisaties. Dit zolang we uitgaan van de autonomie van het individu en dat de meeste mensen er het beste mee voor hebben. Zet de default op vertrouwen in plaats van wantrouwen en controle. Dat scheelt een hoop.

Zelfs ons eigen kabinet en sociale partners, die normaal gesproken alles ontwijken wat met consensus te maken heeft, hebben in een paar dagen een indrukwekkend pakket noodmaatregelen uit de grond gestampt. Samen. Het is duidelijk: onder druk wordt alles vloeibaar. 

  • Dit is een artikel uit een serie artikelen over de arbeidsmarkt in het post-corona tijdperk. Zie voor overige afleveringen dit overzicht: post-corona

Beroepsgroepen die écht belangrijk zijn

Tegelijkertijd legt deze crisis ook een aantal weeffouten in onze samenleving bloot. Weeffouten waar we ons al lang van bewust waren, maar we hadden de luxe om ze te negeren. Tot nu.

Deze crisis maakt duidelijk welke beroepen belangrijk zijn voor de continuïteit van onze samenleving. Welke beroepen er echt toe doen. Pijnlijk om te zien is dat dit niet de beroepen zijn die we waarderen met het meeste inkomen. Het zijn de onderbetaalde zorgmedewerkers, docenten, journalisten. De hulpverleners, gemeenteambtenaren, supermarktpersoneel en de logistieke medewerkers. De beroepsgroepen waar jarenlang op is bezuinigd die nu met een ongelofelijke toewijding ons land overeind houden. Zonder vragen. Wanneer deze crisis voorbij is, zou het goed zijn om eens goed te kijken hoe we hier een betere balans in kunnen creëren. Dit stelt ook Sarah O’Connor in haar blog ‘It is time to make amends to the low-paid essential worker – The coronavirus crisis has exposed the plight of a precarious army labouring around the clock’.

Wie denkt dat iedereen een keuze heeft, moet misschien eens vaker buiten de eigen bubbel treden.

Nu klinkt ‘zonder vragen’ heel barmhartig en in veel gevallen is dit ook zo. Ik heb dan ook veel respect voor iedereen die nu het klokje rond werkt om deze crisis te bezweren. Maar in veel gevallen hebben mensen ook simpelweg geen keuze. Dit wordt onder andere in dit artikel ‘The workers with no choice but to keep on with the job’ krachtig omschreven. Onderzoeker Vili Lehdonvirta vatte het pakkend samen in deze tweet: “The two-class system of the pandemic society: the home-bound zoomers and the street-running gigsters who serve them. Other positions are unstable—anyone holding them soon collapses into one of the two.” Want wie denkt dat iedereen een keuze heeft, moet misschien eens vaker buiten de eigen bubbel treden.

Steun voor iedereen

Met het noodpakket is een historische stap gezet, nu is het een kwestie van doorpakken. En ik hoop echt van harte dat het geen administratieve chaos wordt. Voor iedereen zijn het onzekere tijden, maar het valt op dat jouw zekerheden en weerbaarheid sterk afhangen van de vorm van je contract. Werknemers in loondienst komen er over het algemeen beter vanaf dan flexwerkers en zelfstandigen.

Deze crisis lijkt het moment om de eigen kortetermijnbelangen opzij te zetten.

Politiek en sociale partners praten al tijden over een basisvangnet voor alle werkenden en een herontwerp van ons sociale stelsel. Deze crisis lijkt het moment om de eigen kortetermijnbelangen opzij te zetten en aan de slag te gaan met een oplossing voor iedereen. Ik hoop dat na een eensgezinde start niet bij een volgende stap iedereen weer in de verdedigingsmodus schiet en alleen vecht voor de belangen van de eigen achterban. We hebben na de presentatie van het Borstlap rapport gezien: alle partijen stonden samen op het podium, maar hadden zich nog geen dag later alweer in de eigen loopgraven ingegraven. Het is geen verrassing dat dat ons als samenleving, maar ook de ingegraven partijen zelf, niet verder helpt. Dus hup: de ego’s aan de kant, kijk naar voren en het grote plaatje, luister niet alleen naar degenen met de grootste mond (en het beste lobby apparaat) en houd die eensgezindheid vast.

Naar een verplicht collectief, sociaal vangnet

Natuurlijk heb ik ook zorgen. Zorgen over de onzekerheid hoe lang dit gaat duren. Zorgen over iedereen die nu om welke reden dan ook buiten de boot valt. Zorgen over hoe straks verder. En wanneer dat straks dan is. Ook zorgen over of de rekening van het ongekende steunpakket straks niet juist bij degenen komt te liggen die het hardste werken, het minst klagen, het slechtst zijn georganiseerd en het minste verdienen. Terwijl de grote slimme partijen die nu een flink deel van de steuntaart oppeuzelen straks vrolijk het aandeelhoudersbelang weer vooropzetten en hun maatschappelijke verantwoordelijkheid als vanouds ontduiken. Zorgen dat deze crisis uiteindelijk de kloof tussen arm en rijk alleen maar zal vergroten. En zorgen dat dit ‘unieke’ momentum om tot een langverwachte (en broodnodige) systeemverandering te komen niet het gewenste effect heeft. Want al ben ik een optimist, de realist in mij vertelt mij dat we nog een lange weg te gaan hebben.

Never waste a good crisis

Naast alle ellende en onzekerheid, zie ik kansen om nu eindelijk de problemen die jarenlang vooruit zijn geschoven aan te pakken. Laten we de dit moment gebruiken om opnieuw na te denken over inkomensverdeling. En ons af te vragen welk sociaal vangnet we nodig hebben voor alle werkenden in onze economie. Ik pleit voor een verplicht universeel collectief en sociaal vangnet voor alle werkenden, met toegang tot verzekeringen en pensioen.

Geef de overheid na tijden van gebrek aan leiderschap en visie weer een kans. Never waste a good crisis, zou ik zeggen. Dan kijken we over een paar jaar niet alleen terug op een crisis die ons land in de afgrond stortte, maar ook een crisis waar we als samenleving sterker uit zijn gekomen. Ik begrijp dat dit geen gemakkelijke taak is, maar na eerdere mislukte pogingen zie ik het nu echt als het moment van ‘nu of nooit’. Dan maar nu zou ik zeggen…

Over de auteur

Over Martijn Arets
Martijn Arets is internationaal platform expert en verkent sinds 2012 de opkomst van de platformeconomie en de impact op de samenleving. Bekijk alle berichten van Martijn Arets

22 reacties op dit bericht

  1. Quote “Ook zorgen over of de rekening van het ongekende steunpakket straks niet juist bij degenen komt te liggen die het hardste werken, het minst klagen, het slechtst zijn georganiseerd en het minste verdienen. Terwijl de grote slimme partijen die nu een flink deel van de steuntaart oppeuzelen straks vrolijk het aandeelhoudersbelang weer vooropzetten en hun maatschappelijke verantwoordelijkheid als vanouds ontduiken” Einde quote.
    En dit is inderdaad mijn grootste zorg. (Zie KLM, C&A, Pensioenfondsen, Banken, etc.etc..) allemaal graaien ze in het pot zonder enige garantie af te geven…

  2. De oplossing is heel simpel: geef elke Nederlander voldoende basis om zichzelf te kunnen redden. Dat wil zeggen: een basisinkomen. Schaf alle overige complexe regelingen af: alle uitkeringen kunnen afgeschaft worden. Geef er voor in de plaats iedere inwoner een redelijk basisinkomen van rond de 1500 euro per maand en stop met alle andere onzin. Blijkt achteraf dat je een inkomen van meer dan een ton hebt verdiend, dan wordt dit fiscaal verrekend. Je help elke burger gelijkwaardig om in het noodzakelijke levensonderhoud te voorzien. Iedereen krijgt een vangnet. En de overheid is er uiteindelijk nog goedkoper mee uit ook.

    • Ik zie graag een cijfermatige onderbouwing waaruit blijkt dat de overheid uiteindelijk goedkoper uit is. Ik vind het idee van aan basisinkomen nl. zeer interessant. Ik ben echter nog niet overtuigt van het feit dat het werkelijk goedkoper is.

      • Is al vaak doorgerekend. Het idee is mooi, maar we komen nog zo’n 20-50 miljard per jaar te kort. Daarbij zijn er nog een paar onzekere bijeffecten. De verwachting is dat naarmate de welvaart groeit, automatisering en artificiële intelligentie verder toenemen en daardoor het aantal banen af, er een keer een kantelpunt wordt bereikt, waarbij het concept basisinkomen wél economisch haalbaar is.

        • Ik zou de berekening in dat geval graag een keer overdoen, maar dan wel alles meenemend (alle bestaande regelingen vervallen). Op een sigarendoosje kom ik er al uit dat het makkelijk haalbaar moet zijn (kijkend naar totaal budget voor alle uitkeringen versus het aantal huishoudens in Nederland). Bijeffecten is bijzaak, die heb je nu ook. Er zijn bovendien meer positieve dan negatieve bijeffecten te bedenken.

          Andere (verkeerde) opvattingen en vooroordelen houden vernieuwing naar mijn gevoel eerder tegen. “Ongewone tijden vragen om ongewone maatregelen”. Welke politieke partij pakt dit nu eens serieus op?

  3. Ga naar het CBS. Zoek alle bedragen op die aan uitkeringen worden uitgegeven (dus inclusief ww, wao, oaw, kinderbijslag etc). Tel die bedragen bij elkaar op. Deel het door het aantal burgers dat minder dan (bijvoorbeeld) een ton per jaar verdiend.

    En als je het preciezer wil berekenen: pas een factor toe voor de overheid (ambtenaren) om het hele apparaat in stand te houden + een factor voor misbruik dat van de bestaande regelingen wordt gemaakt.

    Tenslotte zou je nog “steunmaatregelen” zoals die momenteel uitgedeeld worden kunnen toevoegen. Maar dat is in mijn ogen niet meer dan een tijdelijke -doch kostbare- bonus.

  4. Het pakket steun van 90 miljard… gedeeld door 1500 euro = 60 miljoen maandsalarissen. Aantal getroffen mensen 25% van de beroepsbevolking (= 13 miljoen) = 3,25 miljoen.
    Met 90 miljard kun je dus (60/3,25) = 18mnd uitzingen. Schatting is dat we 2-3mnd last hebben van corona dus totale kosten 3mnd x3 ,25 x €1500=14,63miljard euro.
    Houd je toch nog ruim € 85 miljard over… voor andere belangrijke zaken (w.o. maskers, kleding, beademingsmachine, extra steun, etc.) en dat is zeker geen steun aan beursgenoteerde bedrijven. Simpel reken sommetje toch…

  5. Waarom niet het systeem omdraaien: iedereen, die geen werknemer is, krijgt gedurende de maanden maart, april en mei 3/12 van zijn/haar belastbaar inkomen over 2019 uitgekeerd. Dat is gewoon ‘omzet/inkomen’ en moet als zodanig aan het eind van de rit weer worden meegenomen in het belastbaar inkomen aangifte over 2020 (net zo goed als dat er via die loonsubsidie via bedrijven ook de gebruikelijke inhoudingen worden gedaan).
    Mensen die dit jaar erg goed draaien en toch die subsidie onterecht aanvragen worden gewoon afgetopt bij de aangifte over 2020 en het surplus boven belastbaar inkomen over 2019 wordt 100 % belast. Als ze dat niet willen, vragen ze dus geen subsidie aan.
    Iemand die ‘deel’ als salaris krijgt en een deel als ‘omzet’, zal dat naar rato in mindering moeten brengen op die uitkering (bij het aanvragen daarvan), en anders wordt het ’te hoge’ belastbaar inkomen aan het einde van het jaar ook hier gewoon 100 % belast.

  6. In mijn ogen allemaal veel te ingewikkeld. Geef gewoon *iedereen* eenzelfde basisbedrag (“en verder niet zeuren”). Dus geen onderscheid naar beroep, contractvorm of wat dan ook. Een basisbedrag dat voldoende is om in het primaire levensonderhoud te voorzien. Niet meer niet minder. Dus geen loon doorbetalen, en ook geen omzet doorbetalen. Wat is dit voor een onzin? Iemand die 7000 per maand in loondienst ontvangt ga je vele duizenden euros geven om thuis met de kinderen te spelen (En af en toe een ommetje in het park te maken)? Een tandarts met 50.000 omzet per maand ga je compenseren voor zijn volledige omzet? Ik vind het ridicuul allemaal. En de “onderkant van de samenleving” moet het doen met een minimum, want die hadden toch al niets. Bizarre situatie.

    Kortom: KISS (keep it simpel, stupid) en geef iedereen hetzelfde: genoeg om in leven te blijven. Geen duscusies als “hij krijgt (nog) meer dan ik, dat is niet eerlijk”. De minima -mensen die het toch al zwaar hebben- profiteren dan verhoudingsgewijs iets meer, maar dat is ook niet meer dan solidair!

    Laten we met zijn allen eens leren dat risico’s deel van het leven uitmaken en ook (grotendeels) geaccepteerd moeten worden.

    En vergeet niet: de rekening moet uiteindelijk betaald worden door ons allemaal!

    • Vooral dat laatste de rekening moet door ons allemaal betaald worden. En dat houdt in jaren bezuinigen, krimpen etc… Zoals ik eerder al aangaf basis salaris 1500 euro netto en dat is dat….

  7. Vooral dat laatste de rekening moet door ons allemaal betaald worden. En dat houdt in jaren bezuinigen, krimpen etc… Zoals ik eerder al aangaf basis salaris 1500 euro netto en dat is dat….

  8. En zoals ik al aangaf: trek het meteen breder, en niet alleen voor deze paar maanden. Start vanaf nu meteen een basisinkomen van € 1500 voor iedere volwassen burger. Schaf alle bestaande regelingen (uitkeringen) af, inclusief pensioen, kinderbijslag en al die andere potjes waarmee voortdurend geschoven (en gemarchandeerd) wordt. Schrap het ingewikkelde ambtenarenapparaat. Laat de regel voor eeuwig voortbestaan.

    Gevolg: iedereen afgedekt voor de primaire levensbehoeften. De rest mag je er zelf bijverdienen, zo veel of weinig als je zelf wilt. Niemand wordt bevoorrecht of benadeeld. Simpel en eenvoudig in te regelen. Kan bij wijze van spreken 1 mei van kracht zijn. Problemen en discussies opgelost.

    Ben ik nou zou slim of…

    • Het klinkt natuurlijk oké, maar waarom zou dan iemand met een minimum salaris nog gaan werken als hij al zo 1500 euro ontvangt. Daarbij komt dat deze 1500 euro is na een tijdje niet meer dezelfde 1500 euro meer is. Dat noemt men marktwerking.
      In deze periode is dit een goed voorstel voor die mensen die kunnen aantonen dat ze echt niet meer rond kunnen komen. Dus mocht jij de eerste maanden goed verdiend hebben dan zou je daar niet voor in aanmerking mogen komen. Goed verdiend houdt in een veelvoud van deze 1500 euro. Kortom om het KISS te houden verdiensten uitsmeren over de maanden en dan aanvullen tot een gemiddelde van 1500 euro per maand zou mijn voorkeur hebben, zolang deze crisis duurt.

  9. Het is niet erg dat er inkomensongelijkheid is, integendeel. Dat houdt onze economie op de been. Het is wel erg dat er arm en kansloos is. Juist dat moet bestreden worden. En we moeten er voor zorgen dat iedereen netjes zijn belasting betaald. Laten we met die twee beginnen en daarna kijken of we nog meer geld aan zorg moeten uitgeven.

    • Vandaar dat we nu miljarden aangeven om “omzet op peil te houden”? Het heeft er alle schijn van dat het begrip “steun” een andere betekenis aan het krijgen is. Steun is vanaf nu “er voor zorgen dat je op geen enkele manier hoeft in te boeten op je luxe leventje”.

      Juist een basisinkomen zou de onderkant beschermen (en niets afdoen an het feit dat sommige mensen graag hard werken om hun leven te voorzien van meer luxe, terwijl anderen genoegen nemen met minder). Een solide fundament voor de primaire levensbehoeften. Dat komt ten goede aan juist de arm en kanslozen. Het huidige systeem is door en door rot, en hard toe aan vernieuwing. Het kan, het is er de tijd voor.

      • Uit verschillende experimenten blijkt dat een basisinkomen idd niet demotiverend werkt. Invoering is ook simpel. Geef iedereen boven de 18 AOW. Kinderen de helft. Mensen met een beperking … enz.. Alleen nu nog de timing en de politieke moed. Het meeste werk is nog het afschaffen van alle bestaande wetten en regelingen.

  10. Dank voor de reacties en de interessante discussie tot nu toe.

    Voor de duidelijkheid, ik ben geen cum laude afgestudeerde econoom, jurist, bestuurskundige, ethicus, filosoof, historicus, arbeidsmarktdeskundige en ga zo nog maar even door in één. Net als ieder ander. Dat maakt het dan ook lastig om zulke systeemveranderingen op een bierviltje uit te tekenen: de samenleving en wereld is nu eenmaal complex en wat economisch fantastisch kan werken, kan een ramp voor de samenleving betekenen.

    Uit de reacties komt naar voren dat iedereen het erover eens is dat deze té complex is en dat het allemaal een stuk eenvoudiger en overzichtelijker kan. Daar ben ik 100% mee eens.

    Waar we nu voor staan is een korte er een lange termijn vraagstuk. Korte termijn: hoe houden we het hoofd boven water als samenleving, hoe houden we iedereen ‘aan boord’ en hoe komen we van dit vreselijke virus af, waarbij de bijna onmogelijke balans moet worden gemaakt tussen economische en maatschappelijke waarden. Ga daar maar eens aan staan.

    Wat betreft korte termijn vind ik de gedachten van Ronald van den Hoff erg interessant: geen ingewikkelde procedures en prima in te passen in de huidige systemen. In de reacties wordt terecht opgemerkt dat iedereen zijn eigen plan trekt, maar misschien is dat ook wel te verklaren door deze ‘onverwachte’ situatie waarbij iedereen, met de beste bedoelingen, roeit met de riemen die hij of zij tot zijn of haar beschikking heeft. En zo wordt er een kerstboom opgetuigd die met de dag groter wordt. Dat is een prima noodscenario als eerste reactie, maar als dit nog langer gaat duren zouden we toch echt naar meer structurelere, uniforme en eenvoudig uitvoerbare en goed te handhaven oplossingen moeten komen, zodat na deze corona crisis niet ook nog een administratieve crisis ontstaat.

    Het valt mij wel op dat veel reacties gaan over het compenseren van individuele werkenden. Laat de bedrijven stikken, red de werker. Hoewel ik in mijn stuk de zorg heb uitgesproken dat bedrijven die nu profiteren dit mogelijk na deze crisis weer zijn vergeten, ben ik ervan overtuigd dat ook bedrijven, groot en klein, nu steun verdienen. Financieel, maar ook door maatregelen te nemen zoals we in Duitsland zien waar ook zakelijke huurders worden beschermd voor de verhuurders. Het is langzamerhand een spelletje te worden waar iedereen de rekening naar elkaar doorschuift, waarbij het geen verrassing is dat deze uiteindelijk bij degene komt te liggen die deze het minst kan dragen. Ook daar ligt een belangrijke rol en verantwoordelijkheid voor de overheid. Dus ook hier: het debat is ingewikkelder dan alleen een oplossing voor arbeid te bedenken. Hoe ingewikkeld of eenvoudig deze ook is.

    Dan de lange termijn. Ik vind het concept van basisinkomen erg sympathiek en begrijp dat een dergelijk systeem enorme administratieve en kostbare processen rondom uitkeringen, toeslagen en meer in één klap kunnen oplossen. Ik heb twijfels bij de haalbaarheid (pak er nog maar een paar bierviltjes bij, er zijn er genoeg), maar het concept is goed. Maar ook daarbij: een basisinkomen alleen is niet de silver bullet die alle problemen op gaat lossen en de inkomensongelijkheid recht(er) gaat trekken. Alleen kijken naar een basisinkomen is, even los van de economische haalbaarheid, veel te beperkt. Een soort van oplossing van een probleem, waarbij het probleem onaangeraakt blijft. En dan heb ik het onder andere over belastingen: erfbelasting, inkomstenbelasting en ga zo nog maar even door. Om nu, met de hete adem van een virus in ons nek, een complete systeemverandering in te voeren lijkt mij een slecht idee. Wat ik dan vooral hoop is dat deze situatie de urgentie en durf in veel van ons los maakt om goed na te denken over de vraag ‘wat voor maatschappij willen wij?’ en te experimenteren met nieuwe modellen en oplossingen. Om straks na deze crisis, met de publieke waarden in acht nemend, deze lessen door te zetten naar praktijk.

    Maar voor nu: first things first…

  11. Het klinkt natuurlijk oké, maar waarom zou dan iemand met een minimum salaris nog gaan werken als hij al zo 1500 euro ontvangt. Daarbij komt dat deze 1500 euro is na een tijdje niet meer dezelfde 1500 euro meer is. Dat noemt men marktwerking.
    In deze periode is dit een goed voorstel voor die mensen die kunnen aantonen dat ze echt niet meer rond kunnen komen. Dus mocht jij de eerste maanden goed verdiend hebben dan zou je daar niet voor in aanmerking mogen komen. Goed verdiend houdt in een veelvoud van deze 1500 euro. Kortom om het KISS te houden verdiensten uitsmeren over de maanden en dan aanvullen tot een gemiddelde van 1500 euro per maand zou mijn voorkeur hebben, zolang deze crisis duurt.
    Dit past precies op één bierviltje….. 😉

    • “Waarom zou iemand met minimum nog gaan werken als”, dat klinkt in mijn oren als een oudbakken en vastgeroest idee. Dat is net zoiets als denken “waarom zou iemand vrijwilligerswerk doen als die er niet voor betaald wordt?”. Als je een minimum geeft en iemand is bereid van dat minimum te leven zonder enige luxe: laat ze. Ik denk dat dat er maar weinig zijn die daaraan de voorkeur geven. Die gaan dan dingen doen die ze zelf leuk vinden en helpen daarmee indirect de maatschappij (ik ken genoeg voorbeeld van mensen die vrijwilligerswerk of anderszins willen doen). Wat we nu doen is de (kleine groep) mensen die niet willen of niet kunnen dwingen tot onproductieve en nutteloze onzin. Die mensen worden vervolgens ongelukkig, komen in de psychische problemen, hebben hulp nodig, etc etc. Een cirkel die je eens zou moeten doorbreken. Er zijn genoeg roependen in de zorg die zeggen dat het systeem zoals het nu is totaal niet werkt en meer kost dan het oplevert.

      Ten tweede: ik pleit voor een systeem dat niet alleen in deze crisis werkt, maar breder wordt opgezet, als pilaar voor een andere samenleving.

      Als ondernemer moet je een lange termijn visie hebben en maanden, zo niet jaren kunnen overbruggen. Kan je een paar maandjes minder niet aan, dan moet je m.i. sterk te rade gaan of je wel een deugdelijk business model hanteert.

      Een vraag die ik mezelf regelmatig stel is: waarom moet een zorgmedewerker zich nu te pletter werken tegen een schamele vergoeding terwijl een (niet onbemiddelde) tandarts gratis geld toegeschoven krijgt om niets te doen? Steun en hulp moeten gericht worden op degenen die het het hardst nodig hebben, niet op degenen die het hards roepen.

      In principe ben ik het met je eens dat je een langere periode moet beschouwen om het minimum te garanderen. Maar, zoals gezegd, ik vind dat elk gezond bedrijf intrinsiek al in staat moet zijn daarin te voorzien. Daarom moet je m.i. niet naar bedrijven, maar naar individuen kijken en er voor zorgen dat die niet kopje onder gaan door een minimum beschikbaar te stellen. En dat kan m.i. het eenvoudigst met en basisinkomen. Dat kan morgen nog afgeroepen worden: “beste burgers, vanaf morgen krijgt iedereen een gegarandeerd basisinkomen en vervallen alle overige uitkeringen en regelingen”.

      • Mijn zegen heb je. Ik zeg en denk exact hetzelfde als jij.
        Maar met dien verstande dat het nu eenmaal een feit is dat een groot gedeelte van de laag verdienende populatie er jammer genoeg wel zo over nadenkt.

Geef een reactie



Je bent misschien ook geïnteresseerd in